U schyłku II wojny światowej w pierwszej połowie marca 1945 roku Niechorze znalazło się na obszarze działań bojowych prowadzonych w ramach operacji pomorskiej 1. Frontu Białoruskiego. W tej okolicy miały one na celu likwidację jednostek rozbitej 11. Armii Pancernej SS z Grupy Armii Wisła zgrupowanych pomiędzy Trzebiatowem a Trzęsaczem w sile około 10 tysięcy żołnierzy. Miejscowość leżała na szlaku wycofującej się na zachód jednej z compagne de marche pod dowództwem Henri Feneta ze składu rozbitej francuskiej 33. Dywizji Grenadierów SS „Charlemagne”, którzy nocowali tu z 9 na 10 marca licząc na możliwość ewakuacji drogą morską, co nie nastąpiło. Tego samego dnia nastąpiło uderzenie wojsk 1. FB na zgrupowanie trzebiatowskie wojsk niemieckich a kolejnej nocy niemiecki kontratak. Ostatecznie Niechorze zostało zdobyte przez jednostki 7. Korpusu Kawalerii Gwardii Armii Czerwonej oraz 2. Warszawską Dywizję Piechoty i 13 Pułk Artylerii Pancernej Ludowego Wojska Polskiego dnia 12 marca 1945. Podczas walk o nadmorską wieś zniszczona została laterna latarni morskiej.
Kilka dni po zdobyciu, wieś znalazła się w strefie obrony przeciwdesantowej wybrzeża Bałtyku od Łukęcina do Mrzeżyna utworzonej przez wojska 6. Pomorskiej Dywizji Piechoty po zakończeniu bitwy o Kołobrzeg (co miało miejsce 18 marca 1945 roku). 7 kwietnia jej obowiązki przejęła 4. Pomorska Dywizja Piechoty im. Jana Kilińskiego pod dowództwem gen. Bolesława Kieniewicza, która dyslokowana była następująco: 10. Pułk Piechoty odpowiedzialny za odcinek jezioro Resko Przymorskie–Niechorze, 11. Pułk Piechoty chroniący odcinek Niechorze–Łukęcin. W takim ugrupowaniu dywizja pozostała do 11 kwietnia 1945 roku.
Na mocy traktatów pokojowych konferencji poczdamskiej miejscowość włączona została do Polski a jej dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec. Początkowo nosiła nazwę Horzewo, którą w 1947 roku zmieniono na obecną. 12 marca 1972 roku upamiętniono zdobycie miejscowości ustawiając głaz z tablicą w niechorskim parku.